Διαβήτης και δόντια

Ο σακχαρώδης διαβήτης είναι μεταβολική ασθένεια η οποία χαρακτηρίζεται από αύξηση της συγκέντρωσης του σακχάρου στο αίμα (υπεργλυκαιμία) και διαταραχή του μεταβολισμού της γλυκόζης, είτε ως αποτέλεσμα ελαττωμένης έκκρισης ινσουλίνης είτε λόγω ελάττωσης της ευαισθησίας των κυττάρων του σώματος στην ινσουλίνη.

Ο διαβήτης μπορεί να προκαλέσει ιδιαίτερα προβλήματα στην υγεία. Οι άνθρωποι με διαβήτη έχουν μεγαλύτερη πιθανότητα να εμφανίσουν ουλίτιδα ή περιοδοντίτιδα και αυτό επειδή η νόσος των ούλων απορυθμίζει το σάκχαρό τους. Οι διαβητικοί με κακή ρύθμιση του σακχάρου, παθαίνουν ασθένειες των ούλων πιο συχνά και σε σοβαρότερη μορφή, χάνουν περισσότερα δόντια από τους διαβητικούς που κάνουν σωστό έλεγχο. Πολλά είδη βακτηριδίων (μικροβίων) θρέφονται από σάκχαρα, συμπεριλαμβανομένης και της γλυκόζης. Όταν ο ασθενής έχει αρρύθμιστο σάκχαρο, τα υψηλά επίπεδα γλυκόζης στα υγρά του στόματος μπορεί να βοηθήσουν τα μικρόβια να αναπτυχθούν και να θέσουν τη βάση για ασθένεια των ούλων.

Μια πιθανή επιπλοκή του διαβήτη είναι η λέπτυνση των αγγείων η οποία μπορεί να μεγαλώσει τον κίνδυνο εμφάνισης παθήσεων των ούλων, καθώς ελαττώνεται η ροή των θρεπτικών συστατικών και η απομάκρυνση των βλαβερών αποβλήτων.

Η ξηροστομία είναι ένα σύμπτωμα του αδιάγνωστου ή αρρύθμιστου διαβήτη και μπορεί να προκαλέσει πληγές, έλκη, μολύνσεις και απώλεια δοντιών.

Το σάλιο βοηθά στον έλεγχο της ανάπτυξης των μικροβίων που προκαλούν την καταστροφή των δοντιών και άλλες μολύνσεις του στόματος. Απομακρύνει τις κολλώδεις τροφές που βοηθούν στη δημιουργία της πλάκας και δυναμώνει τα δόντια με ανόργανα συστατικά. Συνεπώς όταν έχουμε ανεπαρκή παραγωγή σάλιου, τα προβλήματα ξεκινούν.

Όσον αφορά το κάπνισμα, μελέτες δείχνουν ότι μπορεί να αυξήσει τις πιθανότητες στη δημιουργία ουλίτιδας ή περιοδοντίτιδας. Οι καπνιστές είναι 5 φορές πιο πιθανό να προσβληθούν από κάποια πάθηση των ούλων από τους μη καπνιστές. Για τους καπνιστές με διαβήτη, ο κίνδυνος είναι ακόμα μεγαλύτερος, εως και 20 φορές περισσότερες.

Οι περιοδοντικές ασθένειες καθιστούν τη μάσηση επώδυνη ή δύσκολη, ειδικά αν υπάρχει απώλεια δοντιών. Επιπρόσθετα, η εφαρμογή των οδοντοστοιχιών μπορεί να μην είναι ικανοποιητική, εξαιτίας της απώλειας της φατνιακής απόφυσης και της ξηροστομίας. Αυτό μπορεί να οδηγήσει το άτομο με διαβήτη να επιλέγει τροφές οι οποίες είναι πιο μαλακές και ευκολότερες στη μάσηση, οι οποίες όμως να μην είναι κατάλληλες διαιτολογικά. Γι' αυτό, πρέπει να γίνεται κάθε προσπάθεια για να παραμείνει μια υγιής, λειτουργική, φυσική οδοντοφυΐα, έτσι ώστε οι τα άτομα με διαβήτη να ακολουθούν ένα κανονικό διαιτολόγιο.

Όταν ένας διαβητικός ασθενής διαγνωσθεί με στοματική μόλυνση είναι απαραίτητη η άμεση θεραπεία. Οι μυκητιάσεις είναι συνήθεις σε διαβητικούς καθώς σε υψηλά επίπεδα γλυκόζης στο αίμα παρουσιάζεται ανάπτυξη μυκητων στους στοματικούς ιστούς.

Η άμεση θεραπεία βακτηριακών μολύνσεων μπορεί να περιλαμβάνει:
1. Διάνοιξη και παροχέτευση της φλεγμονής.
2. Συνταγογράφηση αντιβιοτικού, αν δεν υπάρχει αλλεργία.
3. Έναρξη οδοντικής θεραπείας.
4. Ιατρική παραπομπή, εάν υπάρχουν γενικά συμπτώματα.

Πρόληψη
Οι ασθενείς πρέπει να κάνουν τακτικές εξετάσεις στο οδοντιατρείο, ανά 6 μήνες, αλλά να κάνουν έκτακτη επίσκεψη στον οδοντίατρο αν τα συμπτώματα το επιβάλλουν.

Θεραπεία
Η θεραπεία της περιοδοντικής νόσου στους διαβητικούς είναι η ίδια με τους μη διαβητικούς.
Η κατάλληλη στοματική υγιεινή μπορεί να περιορίσει ή και να σταματήσει την περιοδοντική νόσο αν η θεραπεία σκοπεύει στην καθημερινή απομάκρυνση της πλάκας και την τακτική απομάκρυνση της πέτρας.
Στα πρώτα στάδια ο οδοντίατρος θα κάνει βαθύ καθαρισμό για την απομάκρυνση της πλάκας και των μολυσμένων ιστών κάτω από τα ούλα. Ένα ειδικό στοματικό διάλυμα ή ένα αντιβιοτικό μπορεί επίσης να συνταγογραφηθεί για να βοηθήσει στον έλεγχο της μόλυνσης. Ο βαθύς καθαρισμός είναι επιτυχής μόνο αν ο ασθενής βουρτσίζει και χρησιμοποιεί το οδοντικό νήμα τακτικά για να μην επιτρέψει την αναδημιουργία της οδοντικής πλάκας.


Ένας ασθενής που ο διαβήτης του είναι φτωχά ελεγχόμενος και ο οποίος έχει υψηλά επίπεδα γλυκόζης (>250mg) θα πρέπει να απευθυνθεί πρώτα σε ένα γιατρό πριν εκτελεσθεί μια μη επείγουσα επέμβαση. Αν χρειάζεται μια επείγουσα επέμβαση τότε η προφυλακτική αντιβίωση είναι συνετή χρησιμοποιώντας τις αποδεκτές αρχές γι' αυτή τη χρήση.